Η ΑΕΚ ξανά έδειξε τα ίδια. Η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα, που κάποτε υπήρξε πρότυπο προς μίμηση, τώρα γίνεται παράδειγμα προς αποφυγή. Ακόμα και όταν φαίνεται πιο δικαιούχη της ισοπαλίας, καταλήγει να χάνει με τραγικό τρόπο. Χωρίς λογική άμυνα, χωρίς την απαραίτητη καθοδήγηση που θα της εξασφάλιζε βαθμούς που δεν έρχονται μόνο με νίκες.
Οι νίκες είναι ιδανικές, φυσικά. Αλλά στα ντέρμπι, το να παίρνεις εσύ κάτι ενώ ταυτόχρονα στερείς από τον αντίπαλο περισσότερο από ό,τι του δίνεις, είναι πολύ πιο σημαντικό από το να ρισκάρεις τα πάντα για να τα κάνεις όλα δικά σου.
Από το 2-0 με τον ΠΑΟΚ, έφτασε στο 2-3. Από την ισοφάριση με τον Παναθηναϊκό στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου, κατέληξε σε ήττα 1-3, μετά από αμέτρητες χαμένες ευκαιρίες και αδυναμία διαχείρισης της κατάστασης για να αποφευχθεί μεγαλύτερη ζημιά.
Αυτές είναι οι ισορροπίες της ΑΕΚ υπό τον Αλμέιδα, και είναι λογικό, μετά από τρία χρόνια, να εγείρονται ερωτήματα για το πού μπορεί να οδηγηθεί η ομάδα. Ειδικά όταν η δεύτερη θέση φαίνεται όλο και πιο μακρινή.
Τα στατιστικά ίσως δείχνουν υπεροπλία, αλλά δεν είναι αρκετά. Μπορεί ακόμα και να δείχνουν αφέλεια. Σε μια περίοδο βαθμοθηρίας, όταν παίζονται μεγάλα συμφέροντα που μελλοντικά επηρεάζουν την οικονομική υγεία του συλλόγου, είναι αδύνατο να μην αντιλαμβάνεσαι ότι το αποτέλεσμα καθορίζει το μέλλον.
Ο Αλμέιδα συνεχίζει να εφαρμόζει την ίδια τακτική. Δεν θα παραπονεθεί που η διοίκηση πούλησε τον Λιβάι Γκαρσία χωρίς να τον αντικαταστήσει, αλλά ούτε θα αλλάξει το στυλ του επειδή ο Πιερό είναι λιγότερο αποτελεσματικός και διαφορετικός από αυτό που απαιτεί το σύστημά του.
Θα μπορούσα εύκολα να πω ότι αν ο Γκαρσία ή ο Πόνσε ήταν διαθέσιμοι, η ΑΕΚ θα είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό. Αλλά αυτό θα ήταν μια εύκολη δικαιολογία για να αποφύγουμε την πραγματικότητα. Δεν θα έπρεπε να βασίζεται τόσο πολύ στον Βίντα να σκοράρει, μετά από προπονητικές προσπάθειες που τον έφεραν εκεί.
Ο Αλμέιδα προσπαθεί απεγνωσμένα, θέλει πάντα τη νίκη. Αλλά σε κρίσιμα ντέρμπι που καθορίζουν την Ευρώπη, πρέπει να παίζεις με στόχο το αποτέλεσμα. Και μόνο αυτό, χωρίς επιπλέον “και”. Πρώτα να εξασφαλίσεις ότι δεν θα χάσεις, μετά να ψάξεις τη νίκη—ειδικά όταν δεν είσαι πλέον η υπέρτερη δύναμη όπως πριν δύο χρόνια.
Συνοψίζοντας, ο προπονητής της ΑΕΚ είναι αυτός που είναι. Τρίτο χρόνο στον πάγκο, πρώτο με τη νέα διοίκηση. Όλοι γνωρίζουμε τι θέλει να παίξει και πώς μπορεί να το πετύχει. Ποιοι παίκτες του χρειάζονται και πώς μπορεί να στηριχθεί ένα σοβαρό σχέδιο γύρω του. Το ζήτημα δεν είναι πια ο Αλμέιδα, αλλά η ιδιοκτησία. Τι στόχους θέτει, πώς σχεδιάζει το μέλλον και ποιος προπονητής μπορεί να το εκπροσωπήσει.
